Όλα ξεκίνησαν ένα Κυριακάτικο πρωί του Σεπτέμβρη. Η μαμά μόλις είχε επιστρέψει από ταξίδι στο εξωτερικό. Παρότι με είχε αφήσει για μία ολόκληρη εβδομάδα μόνο, δεν της κρατούσα μούτρα γιατί είχε κανονίσει να έρχεται δύο φορές την ημέρα η αγαπημένη της (και μου) θεία να με ταΐζει και να μου αλλάζει την άμμο. Και η θεία με λατρεύει, με ταΐζει κάθε μέρα πατέ μοσχαριού που ξέρει ότι τρελαίνομαι, κι ας μην την αφήνει η μαμά.
Μυστήρια πράγματα...
Τέλος πάντων, το Σάββατο το μεσημέρι η μαμά επέστρεψε από το ταξίδι της. Την κατάλαβα από το τρίξιμο της καγκελόπορτας της αυλής. Σηκώθηκα αμέσως και περίμενα στην πόρτα του δωματίου μου. Όταν μπήκε στο σπίτι άρχισα να νιαουρίζω από χαρά που θα την έβλεπα και θα κάναμε αγκαλίτσες. Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν το ίδιο. Όταν ήρθε να με χαιρετίσει κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Με σήκωσε στην αγκαλιά της και με χάιδεψε ελάχιστα, ύστερα πήρε το backpack της, μπήκε στο δωμάτιό της και έκλεισε την πόρτα.
Εγώ περίμενα απ' έξω σαστισμένος "Κάτι συμβαίνει, δεν είναι δυνατόν να έχασα τη γοητεία μου σε μία εβδομάδα! Εκτός...Εκτός κι αν, εκεί στο εξωτερικό που πήγε είδε ομορφότερες γάτες από εμένα και πιο υπάκουες..."
Το μαρτύριο του ντουζ
Αυτές οι σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό μου όσο περίμενα έξω από το δωμάτιό της. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε, βγήκε με μία πετσέτα μπάνιου στο χέρι της "Πάλι θα υποβάλλει τον εαυτό της σε αυτό το βασανιστήριο που ρίχνει νερό πάνω της και μετά σαπουνίζεται", και μπήκε για αυτό που την έχω ακούσει να αποκαλεί "ντούζ".
Εγώ και πάλι την περίμενα έξω από την μπανιέρα. Πάντα την περιμένω όταν λούζεται. Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που κάνει στον εαυτό της και θέλω να είμαι εκεί αν χρειαστεί βοήθεια.
Αυτή τη φορά όταν βγήκε δεν έκατσε να χτενίσει τα μαλλιά της, ούτε καν να τα στεγνώσει. Πήγε κατευθείαν και ξάπλωσε. Εγώ σαν καλό παιδί που είμαι (ναι είμαι, έχετε ακούσει κάτι διαφορετικό;) πήγα μαζί της και κούρνιασα δίπλα της γουργουρίζοντας. Φάνηκε σαν να χάρηκε που με είδε αλλά το βλέμμα της φαινόταν πολύ νυσταγμένο και κουρασμένο. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο την άκουσα να λέει στη μαμά της ότι νιώθει πάρα πολύ κουρασμένη και ότι πονάει όλο της το σώμα. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο την πήρε ο ύπνος απευθείας. Κι εγώ φυσικά, έμενα μαζί της που, δεν θα πω ψέματα, κοιμάμαι αρκετές ώρες την ημέρα. Είναι το πάθος μου.
Συννεφιασμένη Κυριακή
Το πρωινό της Κυριακής μας βρήκε μισοξύπνιους. Εγώ είχα κάνει έναν εξαιρετικό ύπνο ομολογουμένως. Πάντα στο κρεβάτι της μαμάς κοιμάμαι ωραία. Η μαμά όμως...ξύπνησε ανεξήγητα νωρίς για Κυριακή, και με πάρα πολύ κακή διάθεση. Όπως την άκουσα αργότερα να λέει, είχε έντονο πονοκέφαλο, πονούσε όλο της το σώμα και τα κόκκαλα της, την έβλεπα ανά στιγμές να τρέμει κιόλας, ενώ ανακάλυψε πως είχε και δέκατα, 37,5.
Ήταν επίσημο, ήταν άρρωστη
Ώπα, άρρωστη; Άρρωστη σα να λέμε ιωσούλα ή κρυωματάκι...; Ή άρρωστη όπως...Covid-19; Ναι μπορεί να είμαι γάτος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ενημερώνομαι για την επικαιρότητα, άλλωστε κάποια περίοδο φήμες λέγανε ότι κολλάνε και τα κατοικίδια και αυτή η πιθανότητα καθόλου δεν μου άρεσε.
Την άκουγα που μιλούσε στο τηλέφωνο με τους συγγενείς της και τους έλεγε πως φοβόταν μήπως το τεστ στο τελωνείο είχε βγεί θετικό και δεν είχε ενημερωθεί ακόμη. Απ' ό,τι καταλάβα, εκείνοι προσπαθούσαν να την πείσουν ότι είναι απλά από την κούραση του ταξιδιού και από την αναιμία που τη συντροφεύει πάντα. Δεν καθησυχάστηκε. Ούτε και εγώ. Την έβλεπα να προσπαθεί να σηκωθεί από το κρεβάτι και να κουτουλάει στις άκρες της πόρτας. Εντάξει, γελούσα καμιά φορά με την κατάντια της. Μερικές φορές, έβγαζε μικρά βογκητά από τον πόνο στο σώμα και το κεφάλι, και δεν μπορούσα να κάνω κάτι πέρα από το να ξαπλώνω δίπλα της και να τη νανουρίζω με τα γουργουρίσματά μου. Της άρεσε, γιατί με χάιδευε στο αγαπημένο μου μέρος: πίσω απο τα αυτιά (σε περίπτωση που θέλει κάποιος, είμαι πάντα διαθέσιμος).
Τα κακά μαντάτα
Τελικά το τηλέφωνο από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας έγινε το βράδυ της Κυριακής. Δεν σοκαρίστηκε ιδιαίτερα, αλλά ενημέρωσε τους δικούς της. Όλη την ημέρα την πέρασε ξαπλωμένη και νταγκλαρισμένη, μετρώντας κάθε λίγο και λιγάκι τον πυρετό της και όταν έφτασε το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την ενόχληση. Τη λυπόμουνα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπαθούσα να της φτιάξω το κέφι παιχνιδίζοντας μαζί της αλλά, δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Το βράδυ δεν έκλεισε μάτι. Εγώ πάλι, και τα δύο. Την άκουγα όμως που στριφογύριζε κι αγκομαχούσε. Κάποια στιγμή το πρωί κατάφερε να κοιμηθεί από την εξάντληση. Εγώ τότε ξύπνησα.
Βήχας, πόνοι και αϋπνίες
H Δευτέρα και η Τρίτη κύλησαν με τα ίδια συμπτώματα: πονοκέφαλο, αδυναμία, μυαλγίες και δέκατα. Τα βράδια και πάλι δεν μπορούσε να κοιμηθεί οπότε αποφάσιζα κι εγώ να μην κοιμάμαι τόσες ώρες σαν γάιδαρος. Της έκανα ζουζουνιές αν και δεν είναι καθόλου το στύλ μου. Βλέπετε, είμαι σκληρός γάτος, πέρα από το ότι όταν βγαίνω στην αυλή σκοτώνω μία βρωμούσα σχεδόν κάθε μέρα (χωρίς υπερβολές), δεν έχω αφήσει ίχνος μύγας ή κατσαρίδας να νικήσει στην έδρα μου.
Αλλά ας μη περιαυτολογήσω άλλο. Στο θέμα μας.
Την Τετάρτη, άρχισαν να πέφτουν τα δέκατα αλλά εμφανίστηκε ένα ενοχλητικό βηχαλάκι. Μάτι δεν έκλεισα. Αλλά ευτυχώς δεν συνεχίστηκε. Η μαμά έπινε συνεχώς κάτι που έμοιαζε με νερό, αλλά δεν ήταν. Φυσικά και πήγα από περιέργεια να το δοκιμάσω, αλλά δεν τόλμησα να το ακουμπήσω καν. Μύριζε απαίσια και ήταν καυτό! Εκεί είπα "πάει τα 'χασε η γριά μου", με τέτοιο καιρό έξω πίνει ζεστά. Εκ των υστέρων όμως, κατάλαβα ότι μάλλον καλό της έκανε, γιατί της κόπηκε ο βήχας (χοχο) και μπόρεσα να κοιμηθώ σαν γάτος.
Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά αλλά και τους αρρώστους
Το πρωί της Πέμπτης ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς από τις προηγούμενες μέρες. Το πρωινό μου ήταν κοτομπουκίτσες με κόκκινη σάλτσα. "Έχει κέφια" σκέφτηκα. Και όντως είχε. Την άκουσα να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει πως ο πονοκέφαλος είχε φύγει, ήταν όμως πολύ εξαντλημένη και άυπνη από τις προηγούμενες ημέρες και την Πέμπτη κοιμήθηκε σχεδόν περισσότερες ώρες και από μένα! Απίστευτο ε;
Κι όμως, όταν βαρέθηκα να την περιμένω να ξυπνήσει και άρχισα να τη δαγκώνω στις πατούσες (το λατρεύει αυτό είναι το αγαπημένο της), δεν αντέδρασε, ούτε όταν άρχισα να χοροπηδάω από άκρη σε άκρη του κρεβατιού, ούτε καν όταν της καθάρισα τα μαλλιά. Την άφησα ήσυχη. Σηκώθηκε μόνο όταν χτύπησε το κουδούνι για να κατέβει να παραλάβει το φαγητό που της έφερναν κάθε μέρα οι δικοί της. Έφαγε, παρακολούθησε λίγη ώρα το κουτί με τα ανθρωπάκια μέσα, και μετά έπεσε πάλι για ύπνο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα μήπως κατάλαβε επιτέλους ότι το νόημα της ζωής είναι ο ύπνος. Αλλά δεν.
Το χειρότερο σύμπτωμα άργησε να εμφανιστεί
Την Παρασκευή σχεδόν όλα τα συμπτώματα είχαν φύγει. Ούτε πυρετό, ούτε πονοκέφαλο, ούτε βηχαλάκι και ελάχιστη εξάντληση. Είχαμε όμως ένα νέο entry: "ανοσμία". Τι είναι αυτό; Χαίρομαι που μου κάνετε αυτή την ερώτηση. Γκουχ, γκουχ. Λοιπόν, η ανοσμία είναι μια κατάσταση όπου απουσιάζει η αίσθηση της όσφρησης. Και με τι συνεπάγεται η απουσία της όσφρησης; Θα σας πω εγω. Με απουσία της ΓΕΥΣΗΣ! Ναι. Ήταν γεγονός. Έχασε. Την αίσθηση. Της γεύσης. Και μόνο που το σκέφτομαι ταράζομαι. Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση της. Η μαμά μου όμως είναι πολύ δυνατή. Άντεξε. Έτρωγε, παρότι δεν καταλάβαινε ντιπ για ντιπ τι έτρωγε.
Οι επόμενες μέρες κύλισαν αργά. Tο Σαββατοκύριακο ήταν ήδη καλύτερα. Σηκώθηκε, καθάρισε το δωμάτιό της μαζί και το δικό μου. Αυτή τη φορά όταν μου άλλαζε την άμμο δεν έβγαζε παράξενους ήχους, ούτε έκλεινε τη μύτη της, ούτε στραβομουτσούνιαζε. Μεταξύ μας δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το κάνει αυτό, τι πιο φυσικό από τα κακάκια; Τι θα προτιμούσε δηλαδή να είμαι δυσκοίλιος;
Επιστροφή στην κανονικότητα
Εν τέλει, η Δευτέρα της καινούριας εβδομάδας τη βρήκε δυνατή και έτοιμη να δουλέψει. Έχει ακόμη μία εβδομάδα "καραντίνας". Έτσι ονομάζουν οι άνθρωποι αυτό που κάνουν σε εμάς. Όταν δηλαδή κλείνονται σπίτι επειδή δεν τους επιτρέπεται να βγουν έξω. Έχει κολλήσει και πάλι τα μάτια της σε αυτό το "λάπτοπ" και όλο πληκτρολογεί και κάνει αυτόν τον εκνευριστικό θόρυβο με τα δάχτυλά της. Όποτε το αφήνει πάω και κάθομαι πάνω του 1. γιατί είναι ζεστούλι και 2. για να μην αρχίσει πάλι να κάνει αυτό το ενοχλητικό με τα δάχτυλα. Πάλι με μάλωσε.
Με μάλωσε; Άρα ανάρρωσε πλήρως.
Ουφ. Φυλαχτείτε, δεν είναι αστείο. Εντάξει, δεν έχω πρόβλημα να μοιράζομαι μαζί της το σπίτι όλη μέρα, αλλά όχι έτσι.
Πάω για ύπνο. Πρρ.
Α.
